Home / Deportatiepraktijken
Bajesboten / Zestienhoven



BRAND IN UITZETBAJES:
ELF DODEN DOOR BELEID



foto: Kaywan Ghadiri / Press4All


SCHIPHOLBRAND - 11 doden: hun leven deed er niet toe...

Over de veroordeling van Ahmed Isa:
Klassenjustitie!
Niet Al-Jabali, maar Donner is schuldig

Documentaire Daar is mijn hoofd gebleven: directe links om af te spelen:
- breedband
- smalband

Download hier het rapport v.d. veiligheidsraad

Rondom de herdenking een jaar na de brand:
- www.schipholwakes.nl
- Blokkadeactie CELLENCOMPLEX SCHIPHOL OOST BLIJVEND GESLOTEN
- EEN NACHT IN DE SCHIPHOL BAJES
- Actie bij ministerie van justitie
- Fotoverslag wake slachtoffers schipholbrand bij Schiphol Oost
- Schipholherdenking bij Zaanse Bajesboten
- Utrecht staat stil bij Schipholbrand
- Meer herdenkingen Schipholbrand

- Slachtoffers van de brand: Wie waren zij? Plus: artikelen
- Op de website Vertrokken Gezichten kun je ook meer lezen over de elf mensen die tijdens de brand omkwamen.

9/12/06: Ahmed Isa, zondebok voor de Schipholbrand, nu echt VRIJ!
23/11/06: beroep IND houdt Ahmed Isa vast
22/11/06: Ahmed Isa komt VRIJ!
20/11/06: 2e aktie voor Ahmed Isa
8/11/06: Ahmed Isa illegaal opgesloten!
7/11/06: Ahmed Isa; zondebok schipholbrand
7/9/06: Er zijn 222 slachtoffers van de Schipholbrand
26/7/06: Ahmed Isa bij derde proforma zitting nog vastgehouden!
17/2/06: Voorarrest Ahmed Isa, zondebok Schipholbrand, verlengd
14/2/06: oproep: kom naar eerste pro forma zitting Ahmed Isa

- comite Rechtsherstel: aanklacht tegen Donner en Verdonk

- INLEIDING, geschreven direct na de brand

- De Tijd, Het Vuur En De Wet
- Retour Afzender: Schiphol Oost - Wereld van onverschilligheid
- Man In Pyjama - wat komt er van hen die wisten te ontsnappen?
- Bezoek aan de rokende puinhopen / belangstelling voor uitzetcentra maakt verdacht
- Schiphol in brand, Nederland in Oorlog
- Protestgedicht "vluchtelingen" van Mehran Makki
- Protestsong "Such A Shame" by Doc Jazz / Download the song here!
- Rita Verdonk: Lessen In Wreedheid
- Je Vrijheid Of Je Leven, Minister!

INLEIDING:


Donner en Verdonk doen er altijd al alles aan om de deuren naar mensen en de deuren naar waarheid goed gesloten te houden. Zo nu en dan sijpelt er informatie naar buiten. De brand in deportatiekamp Schiphol Oost bracht eens te meer de waarheid aan het licht. 11 mensen zijn in de brand omgekomen omdat hun leven er niet toe deed. Het moet allemaal zo goedkoop mogelijk, nietwaar minister Donner? Het moet allemaal zo snel mogelijk, nietwaar minister
Verdonk? Maar het vuur zal jullie na aan de schenen worden gelegd door allen die dit niet wensen af te doen met onderzoeken en rapporten zoals ook het meesturen van dossiers wordt getracht te verhullen, omdat het nog steeds niet echt is gebeurd. Jullie zijn een schande voor de menselijkheid, Verdonk en Donner!

Als er mensen vanuit hun cel roepen dat er rook binnen komt, op muren en deuren bonzen en zichzelf door de tralies heen trachten te wringen om aan de vlammen te ontkomen, wat is dan de reactie? Laat maar? Het zijn toch maar mensen zonder papieren? Ze bestonden toch al niet? Brandveiligheid geldt blijkbaar niet voor mensen die ze toch weg willen hebben. Laat staan dat we ons moeten haasten omdat we wat kreten horen.
De ochtend na de brand kwamen de beiden verantwoordelijken Verdonk en Donner direct krokodillentranen huilen op de as van de overledenen. De conclusie moet zijn dat zij het boetekleed aantrekken en ophoepelen. Dat onschuldigen worden vrijgelaten, dat de bajesboten na bevrijding van allen die erin zitten tot zinken worden gebracht, dat vergelijkbaar 'uitzetcentrum' Zestienhoven na bevrijding van allen die erin zitten, in één klap wordt vernietigd.
Een bom onder dit beleid! Een bom onder het fort Europa! Een bom onder het egoïsme.

- Zijn er nog nieuwe deportatiebajessen in aanbouw?
Nog vóór er mensen in worden opgesloten met de grond gelijk maken!


Waarschuwing: boek niet bij reisbureau Rita!



Retour Afzender
Schiphol Oost - Wereld van onverschilligheid

Donderdagavond 27 oktober 2005. Toen ik kwam aanrijden rook ik het al. Brandlucht. Ik was aangekomen bij deportatiekamp Schiphol Oost, waar de voorgaande nacht elf mensen in de brand in een van de barakken waren omgekomen. Dood door onverschilligheid. Dood omdat hun leven er om te beginnen al niet toe deed, want anders zaten ze hier niet. Eerder had ik al eens over dit deportatiekamp, gelegen naast een van de startbanen van het vliegveld, geschreven. Dit was in het voorjaar van 2004.

Ook de maandag hiervoor, de 24e, had ik hier gestaan, om er weer eens te kijken, nog niet wetend hoe snel ik terug zou zijn, en ik was stomverbaasd. Ik had nog het vrij klein ogende kamp voor ogen van het jaar ervoor, omgeven door rollen nato prikkeldraad, dat met die mesjes, en relatief lage hekken. Het viel toen eigenlijk amper op. Het complex is in het tussenliggend jaar tot fort omgetoverd. Onverbiddelijke metershoge hekken met prikkeldraad erop, een zwaarbeveiligde toegangspoort. Het complex moet ook zijn gegroeid. Het oogt inmiddels als een Amerikaanse high security prison. Wie worden hier vastgehouden? De verdachten van de 'hofstadgroep'?

Afgelopen zomer schreef ik nog een brief aan een man die van Ter Apel naar hier was overgebracht. Hij zou niet aan zijn uitzetting hebben meegewerkt, heette het. De waarheid was echter dat de ambassade niet meewerkte aan een laissez passer. Het buitenschuld criterium werd echter niet toegepast. Hij werd opgesloten in het mij bekende kamp en ik trachtte met hem in contact te komen zodat ik op bezoek kon gaan.
In keurig en duidelijk gesteld Nederlands had ik hem een brief gestuurd, voor het geval hij de taal een beetje, maar niet zo heel goed machtig zou zijn. Daaronder had ik hetzelfde ook nog eens in het engels gedaan. Om dezelfde reden. De brief had ik in een keurige envelop gedaan met, keurig netjes ook nog eens, als afzender mijn naam en adres. Hiertoe had ik niet mijn pseudoniem 'Kaviaar' gebruikt maar mijn echte naam. Bedoeling was immers dat de man mijn bezoek zou kunnen aanvragen. Indien het zover zou komen, zou ik me moeten kunnen legitimeren, en 'Kaviaar' staat nu eenmaal niet in mijn paspoort.

Twee dagen na het verzenden van die brief, toen ik weer eens keek welke overheidsinstanties mijn website hadden bezocht (bezoekjes onder andere van de ministeries justitie en defensie zijn namelijk schering en inslag), trof mij een bezoek vanaf Schiphol. Toeval? Ik had het in elk geval nooit eerder gezien. Ik dacht er het mijne van, maar te bewijzen valt er natuurlijk niets. Nog eens twee dagen later kreeg ik mijn aan de man in 'detentiecentrum schiphol' geadresseerde brief teruggestuurd. 'Retour Afzender' stond erop. Het komt er kort gezegd op neer dat men aldaar maar doet alsof men nog nooit van de man gehoord heeft. Bij gebrek aan verificatiemogelijkheden van 's mans naam, eindigde daar en dan mijn poging bij hem op bezoek te gaan.

Daar stond ik dan gisteren, daags na de brand. Het was avond en even daarvoor had er een wake plaatsgevonden. Door werk had ik niet eerder kunnen komen. Het liefst was ik 's ochtends al gegaan, toen ik hoorde dat Verdonk en Donner erheen getogen waren. Het liefst had ik daar op dat moment gestaan om hen te laten weten dat ze moesten opzouten met hun krokodillentranen. Om hen te confronteren met het lot van die man. Om de aanwezige media erop te wijzen hoe Nasser er was behandeld. En wat was er van die man geworden, die ik nooit op had kunnen zoeken? Zat hij ook in 'K'? Zou hij nog leven? Ik zou bij terugkomst thuis direct het Rode Kruis gaan bellen, nam ik me voor. Voor dat moment wilde ik daar zijn, ook al was de wake voorbij. Om te kunnen schrijven over wat ik er aantrof.

Veel viel er niet te zien. Diezelfde hekken als de maandagmiddag ervoor, maar dan bij avond. Er brandden nog enkele kaarsjes voor de imposante toegangspoort. Heel klein en sober. Er waren nog wat cameraploegen in de weer.
Ik volgde de hekken, liep over de bezoekersparkeerplaats en verder, met de voeten door de modder. Een fel licht scheen in mijn ogen. Ik negeerde het - zeker een bewaker die even naar mij gluurt - en liep door. Maar wat had dát te betekenen? Dat licht bleef! Het volgde mij! Die bewaker liep met me mee met die volgspot van 'm en er kwamen er nog een paar bij. Barst maar, dacht ik, en bleef mijn weg vervolgen. Nu spraken zij mij aan. Wat of ik daar deed, wilden ze weten.
“Kijken!”
Mocht niet. Ik moest teruglopen van ze. Eigenwijs als ik ben, liep ik door. Nogmaals werd mij gemaand terug te lopen.
“Waar was de brand?” vroeg ik.
Daar had ik niks mee te maken. Dat ging mij niets aan. Wat is dat nu voor antwoord? Nog besloot ik door te lopen want ik was nog niet aan het einde, waar ik meerdere bewakers in een groepje meende waar te nemen die daar iets aan het doen leken te zijn.
“Hebben jullie soms wat te verbergen?” vroeg ik de bewaker met het licht. Ach, wie verwacht daar nu antwoord op. Natuurlijk hebben ze wat te verbergen. De brand had zeker daarachter plaatsgevonden. Die lucht, die werd steeds duidelijker.
“Je bevindt je op luchtvaartterrein. Terug! Ben ik niet duidelijk genoeg?” werd me nu toegeworpen vanachter het hek.
“Nee!” riep ik nu en hield met mijn rechterhand het felle licht uit mijn ogen. De bewaker wist de lamp zo te richten dat hij toch weer in mijn gezicht scheen. Daardoor kon ik moeilijk het terrein op kijken en ik stond nu zover als ik gaan kon, want ik stuitte op een sloot. Het hield hier sowieso op.
“Nee, het is me niet duidelijk!” herhaalde ik, en “Het gaat me wèl aan. Ik ben schrijfster en wil hierover schrijven. Waar was de brand?”
De bewaker was onvermurwbaar. Ik moest terug, want anders… Ja, want anders zat ik daar zelf even later in een cel, wist ik.

Ik heb het Rode Kruis gebeld toen ik weer thuis was. Zij moesten van alles van mij weten. Zie ook het verhaal hieronder, dat mij vandaag werd toegestuurd. Ach, ze weten toch al alles, dacht ik toen ik mijn personalia doorgaf en tevens mijn e-mail adres, hetgeen direct de link tussen mijn alter ego Kaviaar en mijn echte naam bevestigt.
Toen ik vandaag onderstaand verslag onder ogen kreeg, wist ik het zeker. Ze hebben al die tijd al geweten wie ik ben en wie die briefschrijfster was. Ze hebben mijn kenteken vorig jaar al genoteerd toen ik voor het eerst voor deportatiekamp Schiphol Oost stond. En in januari van dit jaar nogmaals, toen ik rondneusde bij Zestienhoven om daar een stuk over te schrijven. En waarschijnlijk ook die keer dat ik rond kamp Zeist liep. Ongetwijfeld weten ze ook van mijn aanwezigheid tijdens de manifestatie bij de bajesboten en het zal geen toeval zijn geweest dat daarna die bezoeken aan mijn website door het ministerie van defensie waren begonnen.

De schrijver van onderstaand stuk heeft dus gelijk. Werkelijk alles wordt geregistreerd om de critici van dit beleid de toegang tot de waarheid te kunnen ontzeggen. Werd niet afgelopen zomer de woordvoerder van werkgroep vluchtelingen vrij zelfs openlijk de toegang tot vertrekcentrum Ter Apel verboden? Ja! Want daar was een hongerstaking aan de gang. En Verdonk en haar hoge ambtenaar Vis riepen om het hardst dat actiegroepen mensen tot hongerstaken aan zouden zetten! Nee dus! Ik was niet paranoia al die tijd. Ik was niet paranoia toen ik dacht dat het bezoek aan mijn website vanaf Schiphol en het terugsturen van de brief geen toeval konden zijn. Het wás allemaal geen toeval. Zo ver gaat dus het vastleggen van alle informatie over de tegenstanders van dit beleid. En zo ver gaat die doofpot die al eerder doden onder vluchtelingen in gevangenissen voorgoed dacht te kunnen verbergen.

Zal ik ooit nog bij een gevangen gezette uitgeprocedeerde vluchteling op bezoek kunnen gaan? Ongetwijfeld zal telkenmale een rood lampje bij mijn naam gaan branden en mij de toegang op een of andere niet controleerbare wijze worden ontzegd. De toegang tot opgesloten mensen die stelselmatig bang worden gemaakt en bij wie net zo stelselmatig de indruk wordt gewekt dat er niemand is die hen steunt. Want hoe kunnen we onze steun kenbaar maken? Misschien is die man, die ik toen trachtte te bezoeken, wel levend verbrand en zal ik nog slechts kunnen rouwen om hem, die ik nooit mocht opzoeken. En dat is dan in het 'gunstigste' geval, want wie weet krijg ik wel te horen dat ze die hele naam niet kunnen vinden en is de man dus simpelweg verdwenen of wel, maar dan anoniem, levend verbrand en zullen we het nooit weten, in ons klein Chili. Dan is hij wel of niet dood maar in elk geval vermist, spoorloos verdwenen!
Rouwen? Wij kunnen niet anders dan rouwen om hem en zoveel anderen die we nooit mogen leren kennen van onze overheid. Stel je eens voor dat vluchtelingen mensen uit de Nederlandse bevolking kunnen ontmoeten. Daar komt maar narigheid van. Stop ze maar weg in asielzoekerscentra. Stop ze maar weg in vertrekcentra. Sluit ze maar af en sluit ze maar op. Nee, laat ze vooral geen gezicht krijgen, geen naam. Dan zouden de Nederlanders wel eens kunnen ontdekken dat het hier om mensen gaat en niet om 'gelukzoekers' of 'profiteurs' of 'terroristen' of 'criminelen' of, of, of…

En zo gaan de vluchtelingen net als mijn brief “retour afzender”, ongezien. Het liefst voorzien van hun IND dossier, want anders wordt er al helemaal geen laissez passer afgegeven. En als er geen afzender op die envelop staat, als het land van herkomst van de vluchteling niet bekend is, dan houden we hem of haar vast zo lang als wij kunnen. Wat voor een wanhoop dat met zich meebrengt? Wat zou het? Misschien steekt iemand uit wanhoop een cel in brand. Wat zou het? De slachtoffers zijn tenslotte alleen maar meer van die mensen die hier weg moeten. Aanstellers in de eerste plaats, die geen reden hadden om te vluchten, zo luidt het oordeel van de IND. Aanstellers als ze roepen dat er rook de cel in komt. Niet de moeite om te gaan kijken. Het zal wel loos alarm zijn.
Hou de deuren naar de mensen dicht. Hou de deuren van de cellen dicht. Hou de deuren naar de waarheid dicht. We gooien er weer het zoveelste onderzoek tegenaan, we brengen nog eens een rapport uit. We zeggen weer eens dat we een humaan regime hanteren en ons best doen de problemen op te lossen. En we herhalen maar weer eens dat het land vol is.

Vol met cellen ja! En nu alweer gaat de aandacht vooral uit naar degenen die ontsnapt zijn. Om ze weer op te sluiten... En nu alweer gaat de aandacht vooral uit naar het door de brand ontstane cellentekort.
Mijn aandacht gaat uit naar het tekort aan menselijkheid en solidariteit, en dat ik toch niet de enige ben (ook al voelt dat soms zo), getuige het stuk dat je hieronder nu kunt gaan lezen, is slechts een pleister op de (brand)wonde.

Joke Kaviaar, 28-10-05

terug naar begin


"Het complex is in het tussenliggend jaar tot fort omgetoverd. Onverbiddelijke metershoge hekken met prikkeldraad erop, een zwaarbeveiligde toegangspoort."

- de poster van grensbajes Schiphol Oost is gratis te verkrijgen

BEZOEK AAN DE ROKENDE PUINHOPEN

Vanavond ben ik een poosje op Schiphol Oost geweest waar een korte samenkomst werd gehouden als 'solidariteitsprotest'. Wat me enorm trof, was het feit dat nog steeds rond de honderd gedetineerden naast de rokende puinhoop van de uitgebrande vleugel worden vastgehouden, omdat kamp Zeist en Rotterdam vol zitten. Dus al wordt verklaard dat 'de veiligheid niet kan worden gegarandeerd', blijven er mensen vastzitten.

Ook krijgen de gedetineerden geen lakens van stof, maar van papier. Omdat een aantal gedetineerden psychisch gestoord is en er geen psychiatrische hulp wordt geboden, durven veel mensen vannacht niet te gaan slapen. In ieder geval is er op dit moment meer personeel dan de ene bewaker en twee 'kanariepietjes' die er tijdens de brand waren. Kanariepietjes zijn uitzendkrachten die geen Engels of andere vreemde talen spreken en om die reden ingehuurd worden om vreemdelingen te bewaken. Ze zijn te herkennen aan hun gele jack.

Of de veiligheid in Zeist en Rotterdam beter is gewaarborgd betwijfel ik.
Ook daar zal wel geen centrale ontgrendeling van celdeuren zijn. Bovendien is de vraag of in die complexen de regel geldt, dat in geval van calamiteiten (zoals brand) de celdeuren niet door het dienstdoend personeel mogen worden geopend. Eerst moet de directeur in eigen persoon daarvoor toestemming geven. Deze regel geldt tenminste in één complex voor vreemdelingenbewaring.

JUSTITIE BESCHOUWT ELKE BELANGSTELLENDE ALS VERDACHTE

Mijn vrouw heeft net het Rode Kruis gebeld ten behoeve van onze Turkse vrienden, die iemand in dit cellencomplex kenden. De medewerkster van het Rode Kruis wilde van mijn vrouw weten: Voornaam, achternaam, meisjesnaam, geboortedatum, geboorteplaats, telefoonnummer en emailadres.
Toen zij al deze gegevens had verstrekt werd haar verteld, dat dit allemaal aan het ministerie van Justitie werd doorgegeven, omdat het ministerie precies wilde weten wie er informatie vroeg over gedetineerden.

Pas dus op dat, wanneer je zelf illegaal in Nederland verblijft en het lot van een familielid of vriend wil weten, je morgen de vreemdelingenpolitie op de stoep kan verwachten om ook opgesloten te worden.

BELANGSTELLING VOOR UITZETCENTRA MAAKT VERDACHT
(Vluchtelingencordon Fryslan / jv)

De ervaring van mw Van Veelen wordt gedeeld door diverse Friese vluchtelingenwerkers. Ook ik ben al diverse malen behoorlijk lastig gevallen door allerlei types vanwege bezoeken aan vluchtelingen en sta op een zwarte lijst van mensen die potentieel gevaar voor de staat opleveren omdat ik een foto heb gemaakt vanaf de openbare weg (bushalte) tegenover uitzetcentrum Zestienhoven (dat tevens aan de openbare weg ligt). Is dat verboden ? “Nee,” zegt de marechaussee, “Het gaat er alleen maar om dat u blijkbaar belangstelling hebt voor dit gebouw. Wij zijn gewaarschuwd om alle mensen die een foto maken op een computerlijst te zetten, u komt daar ook niet meer van af.”

Dus lezers, wanneer u vindt dat u foto's mag maken waar dat is toegestaan: Neem uw toestel mee aanstaande zondag.

terug naar begin terug naar begin

Sluiten en slopen!

terug naar begin


Slachtoffers van de brand:
Wie waren zij?

foto: Kaywan Ghadiri /
Press4All

NAMENLIJST van dodelijke slachtoffers

Vitaliy Khvylovyy (Taras Bilyk) (30), man, Oekraïne
Oksana Nynych (29), vrouw, Oekraïne
Kemal Shahin (51), man, Turkije (Koerd)
Mehmet Avar (41), man, Turkije (Koerd)
Vladislav Leniv Petrov (31), man, Bulgarije
Gheorge Sas (21), man, Roemenië
Lofti Al Swaee (32), man, Libië
Dato Khidiritsj Kasolef (20), man, Georgië
Robert Jules Arah (34), man, Suriname
Naiva Apensa (43), man, Suriname
Maribel Marinez Rodriguez (25), vrouw, Dominicaanse Republiek


Verder beschouw ik ook alle anderen als slachtoffers. Inclusief de man die ervan wordt beschuldigd de brand te hebben aangestoken. Volgens hem was het een ongeluk. Toch wordt hij zwaar verbrand vastgehouden in het gevangenis hospitaal in Scheveningen. Omdat hij om een aansteker zou hebben gevraagd. Een politiek steekspel om de met bloed besmeurde handen van Donner en Verdonk schoon te wassen!

De koppen die HOREN te ROLLEN, zijn die van Verdonk en Donner!
- 17 februari 2006 was de pro forma zitting van de Libische man die van brandstichting in uitzetcentrum Schiphol Oost wordt beschuldigd.
Ontlastende verklaringen worden uit het dossier gehouden door het OM.
De man is onschuldig.
Intussen wordt meer en meer duidelijk dat Donner en Verdonk willens en wetens een brandgevaarlijke bajes in gebruik hielden.
Het voorarrest van de man is verlengd, want justitie heeft een zondebok nodig.

terug naar begin


- ARTIKELEN / VERHALEN / GETUIGENISSEN:
- 'Schipholbrand begon op gang'
- 'Ik had ze eruit kunnen halen'
- 'Hoe durven bewindslieden zo te liegen?'
- Pistolen op 'illegalen' gericht tijdens ramp

Externe links naar nieuwsberichten:

- Prime: - comite Rechtsherstel: aanklacht tegen Donner en Verdonk
- Prime: - Getuigenissen Schipholbrand
- NRC 9/6/06: Camera’s filmden brand Schiphol
- Alle NOS berichten terugvinden
- Vreemdelingenbeleid ontaard in misdadigheid
- Strafklacht tegen ministers Donner en Verdonk
- Zet je handtekening onder het aanklagen van de Nederlandse regering wegens dood door nalatigheid!
- Kamp Zeist wel brandgevaarlijk !
- Overlevenden schipholbrand worden uitgezet!
- Meerdere mensen omgekomen schiphol
- aankondiging protestwake de avond na de brand
- in memoriam slachtoffers brand uitzetcentrum
- Politiegeweld tegen vrije meningsuiting: Spandoeken nav Schipholbrand verboden?!
- The Netherlands: 11 innocent prisoners die in fire


- SLACHTOFFERS, wat weten we (niet)?

Maribel Martinez Rodriguez: ACTIE "GEEF MARIBELS ZOONTJE EEN TOEKOMST"


(Giro 764.331 t.n.v. Vluchteling Collectief o.v.v. "Maribel")

Maribel Rodriguez (25) werkte tot haar dood in Schiphol-Oost in Europa om haar zoontje (Jerry) een toekomst te geven.

Er is E 5.000,- nodig om Jerry nog 6 jaar naar school te laten gaan en te zorgen voor een minimale aanvulling in het levens- onderhoud. Om te voorkomen dat hij op straat belandt en om de schade te herstellen die de Nederlandse overheid aan deze mensen veroorzaakte, gaat het comité "Geef Maribels zoontje een toekomst" geld inzamelen.

De geldstromen lopen via de katholieke kerk naar Frans guyana om te garanderen dat het geld besteed wordt waar het voor bestemd is.
Er is tijdens de collecte in de herdenkingsdienst E 300,- ingezameld. Er zullen ook instanties in Leeuwarden (haar laatste woonplaats) worden benaderd om een forse donatie te doen.

Ook gaan wij stimuleren dat de familie een schadevergoeding vraagt voor onterechte detentie (naast de schadevergoeding die al voor alle slachtoffers wordt gevraagd).
Wanneer er een schadevergoeding komt, zal het ingezamelde geld worden gedoneerd aan een organisatie die ongetrouwde kind-moeders zoals Maribel in de Dominicaanse Republiek opvangt.

bron: Vluchteling Collectief / JB

Maribel Martinez Rodriguez, tragische dood prostituee in cel op Schiphol

Leeuwarden - Haar klanten op de Weaze noemden haar Kathy. In haar andere leven heette de Dominicaanse prostituee Maribel Martinez Rodriguez (30). Ze kwam vorige week donderdag om het leven bij de brand in het cellencomplex op Schiphol. De gordijnen van kamer 4 van seksparadijs Walhalla in de Leeuwarder rosse buurt zijn dicht. Tot 20 oktober was het de werkplek van Maribel. Ze was tenger, klein ook en haar donkere haar was halflang. Via Parijs kwam ze in oktober naar Nederland.

Een week voor de brand hield de politie een controle op de Weaze. Om twintig voor zeven ´s avonds spraken de agenten met Maribel die even bij een vriendin op de kamer zat. Ze had niet de juiste papieren bij zich en werd aangehouden. Haar advocaat Koen Meijer bezocht haar de volgende dag in de politiecel in Leeuwarden.

Ze wilde zo snel mogelijk naar Frans-Guyana uitgezet worden, vertelde ze haar raadsman. "Dat is een stukje Europa in Zuid-Amerika en dan kun je makkelijker terugkomen.´´ Maribel werd overgebracht naar uitzetcentrum Schiphol.

Vorige week vrijdag moest de vrouw voor de Leeuwarder rechtbank verschijnen. Die wilde toetsen of de aanhouding en detentie rechtmatig waren. Vlak voor de zitting kreeg Meijer de mededeling dat zijn cliënte bij de brand was omgekomen. "Dat doet me meer dan ik dacht. Het moet een vreselijke dood geweest zijn.´´

Ondanks de dood van Maribel ging de zitting gewoon door. Om de termijnen niet te laten verstrijken. De IND-woordvoerder vertelde daar dat Maribel vaker als prostituee in Nederland had gewerkt. Ook had ze een partner, is tijdens de zitting gezegd. De rechtbank heeft nog geen uitspraak gedaan. Als blijkt dat haar detentie onrechtmatig was, krijgen haar nabestaanden een schadevergoeding. Het consulaat van de Dominicaanse Republiek heeft nog geen contact met de familie van Maribel kunnen leggen, zo meldt een medewerker.

In de Bonifatiuskerk in Leeuwarden vindt volgende week vrijdagavond vanaf zeven uur een herdenkingsdienst plaats ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de brand. Daar zal speciaal worden stilgestaan bij Maribel, zegt Jan Berend de Vries van Vluchtelingcordon Fryslân. "Ook al weten we niet zoveel over deze vrouw, er moet toch iemand voor zorgen dat ze waardig herdacht wordt.´´

Bron: Leeuwarder Courant, 5 november, door Truus Duisterwinkel

Over Maribel Rodriguez wordt langzamerhand iets meer duidelijk. Veel kan er nog niet over worden gezegd omdat haar advocaat een zaak heeft lopen.
Zeker is nu wel dat zij doodziek en zwaardepressief aankwam in Leeuwarden waar zij werd opgevangen door vriendinnen. Zij zat financieel aan de grond, had ernstige heimwee en wilde zo snel mogelijk terug naar haar zoontje in Guyana. Haar bedoeling was om geld te verdienen voor de terugreis. Toen zij werd aangehouden, had zij dagenlang niet kunnen eten en moest voort- durend overgeven.
Maribel is begraven op de dag dat in Leeuwarden een herdenkingsdienst plaats vond.
Haar foto hangt in de Bonifatiuskerk aan de Voorstreek in Leeuwarden. Daar kunnen kaarsen worden gebrand. Deze kerk is vrij toegankelijk zaterdags van 14.00 tot 16.00 en zondags na afloop van de dienst (de dienst duurt van 10.30 tot 11.30).

bron: Vluchtschrift

terug naar begin

Lofti Al Swaee, Libië, zat onterecht vast!

'Slachtoffer brand Schiphol zat onterecht vast'

AMSTERDAM - Een Libische man die is omgekomen bij de brand in het cellencomplex op Schiphol-Oost werd daar onterecht vastgehouden. Dat concludeert de Haagse rechtbank. De Volkskrant meldt vrijdag dat de rechtbank de nabestaanden van de Libiër een schadevergoeding van 845 euro heeft toegekend. De familie krijgt 77 euro voor iedere dag die de man onterecht in de cel heeft gezeten.

De omgekomen man werd half oktober opgepakt omdat hij een 'ongewenste vreemdeling'zou zijn. Volgens de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) zou de Libiër zich niet hebben gehouden aan zijn vertrektermijn en had hij geen vaste verblijfplaats. Ook had hij volgens de IND onvoldoende geld om in zijn bestaan te voorzien.

IND
De rechtbank heeft de redenering van de IND verworpen. Volgens de rechter had de man een visum voor de Schengen-landen, dus ook voor Nederland. Daarnaast had hij een geldig retourticket voor Libië dat geldig was tot 21 oktober. Een paar dagen voor die datum werd hij aangehouden. De man logeerde bij vrienden in België en was in Nederland om zijn dochtertje te bezoeken.
Nadat de man elf dagen gevangen had gezeten, kwam hij eind oktober om bij de brand in het cellencomplex op Schiphol. Het ministerie van Justitie is in hoger beroep gegaan tegen de uitspraak van de rechtbank.

Bron: nu.nl, 16 december 2005

terug naar begin

Vitaliy Khvylovyy (30), uit de Oekraïne

HORST - Zaterdag heeft ze Vitaliy Khvylovyy (30) voor het laatst gezien, in de gevangenis waar ze hem opzocht voordat hij uitgezet zou worden. `Kom snel langs, zei hij, we zien elkaar in Oekraïne. Nu is hij dood.'

Poolse vriendin van slachtoffer Schiphol-brand: `Nergens kreeg hij medische hulp'

Snikkend zit de Poolse Halina Denis (23) in het kantoor van de champignonkwekerij Champibelle in Horst. Ze heeft vrijdagmorgen gehoord dat haar Oekraïense vriend Vitaliy Khvylovyy (30) bij de brand op Schiphol-Oost om het leven is gekomen. `We zouden in januari gaan trouwen. Woensdagmiddag belde hij nog. Hij zou worden uitgezet naar Oekraïne. Kom snel langs, zei hij, we zien elkaar in Oekraïne. Nu is hij dood.'

Vorige week woensdagavond werd Vitaliy opgepakt bij een inval van de Vreemdelingendienst in de Limburgse champignonkwekerij. Hij was daar niet eens om te werken. Hij zocht zijn vriendin Halina, die toen echter nog in Polen was. Champibelle-directeur Piet Heniger: `Hij wilde net weer gaan, toen de Vreemdelingendienst binnenviel. `Als hij een minuut eerder was vertrokken, was er niks aan de hand geweest.'

Vitaliy had geen werk- of verblijfsvergunning. Volgens Heniger is het bijna onmogelijk voor een persoon uit Oekraïne hier een vergunning te krijgen: `Ik heb al in december 2001 een vergunning aangevraagd, voor hem en anderen, maar die is afgewezen.' Hij werkte illegaal bij tal van bedrijven en stuurde het verdiende geld naar zijn familie in Lvov.

Na de inval werd Vitaliy in vreemdelingenbewaring gesteld in Venlo. Hij had last van zijn nieren, vroeg om een dokter, maar kreeg volgens Halina geen medische hulp. Afgelopen zaterdag bezocht Halina haar vriend in de gevangenis: `We konden elkaar omhelzen, een beetje praten en er waren veel tranen.'

Zondag vertrok hij naar Tilburg, dinsdag naar Rotterdam en woensdag naar het cellencomplex op Schiphol-Oost. `Nergens kreeg hij medische hulp', vertelt Halina huilend. `Als ze hem een dokter hadden gegeven, had hij nu ergens in een ziekenhuis gelegen. Ze hebben hem als een hond behandeld. Maar hij was geen crimineel. Hij kwam uit een arme familie en wilde hier geld verdienen voor zijn familie.'

Donderdag was nog niet duidelijk dat Vitaliy tot de slachtoffers behoorde. Directeur Heniger belde de hele dag, naar de marechaussee, het Rode Kruis en de IND, maar kreeg geen antwoord: `Ze wisten niet of hij dood was of dat hij naar een andere gevangenis was vervoerd of dat hij misschien was gevlucht.'

Gistermorgen om acht uur belde hij weer. Ook toen nog geen antwoord. Pas het telefoontje van half elf bracht de verschrikkelijke waarheid. `Halina was aan het werk, champignons aan het plukken. Samen met haar vriendin Monika heb ik haar verteld dat Vitaliy was overleden. Dat was heel emotioneel. Die twee hielden echt van elkaar.'

Halina, die drie kinderen heeft en midden in een scheidingsprocedure zit, ziet haar wereld instorten. Ze wordt voortdurend geknuffeld en gesteund door vriendinnen. Die zijn razend vanwege de omstandigheden in de gevangenis. `Zo weinig bewakers op zo veel gevangenen', briest Anna Koziej. `Die bewakers dachten ook nog dat het een geintje was.'

Vitaliy was een goeie, vrolijke, hardwerkende en gevoelige man, vertelt Halina, die hem op de champignonkwekerij leerde kennen. `Mijn kinderen noemden hem al papa.' Ola: `Hij had altijd die lach op zijn gezicht, zat vol grappen en grollen.' Directeur Heniger: `Je kon altijd een beroep op hem doen. Hij woonde op een kamer in Venray en kwam op de fiets naar Horst.'

Vrijdag werd ook bekend dat Vitaliy in werkelijkheid Taras Bilyk heet. Heniger: `Als ze hier worden opgepakt, kunnen ze in eigen land grote problemen krijgen. Dan is het veiliger met een valse naam.'

Bron: Volkskrant, 29 okt. 2005, Peter de Graaf

Twee Oekraïners onder slachtoffers Schiphol-brand

Onder de 11 dodelijke slachtoffers van de brand in het cellencomplex van luchthaven Schiphol op 26 oktober jl. bevonden zich twee Oekraïners. Van één van hen is de identiteit bekend gemaakt: Vitaliy Khvylovyy (30) uit Lviv (schuilnaam van Taras Bilyk). Hij werd opgepakt tijdens een inval door de Vreemdelingendienst in een Limburgse champignonkwekerij. Hij was daar zonder werk- en verblijfvergunning op bezoek bij zijn Poolse verloofde die in Nederland werkt. Op de dag van de brand was hij 's morgens overgebracht naar Schiphol-Oost. Hert verhaal van Vitaliy en zijn verloofde Halina Denis is in diverse media onder de aandacht geweest, o.a. tijdens een speciale herdenkingsdienst voor de omgekomen illegalen bij brand.

Update 8 nov: Over het tweede slachtoffer is inmiddels iets bekend geworden: de Volkskrant meldde 5 november in de reconstructie van de Schipholbrand in grote lijnen het volgende: De cel van Taras Bilyk ging open, hij kwam vrij, maar ging terug het blok in om een Oekraïense medegedetineerde te redden. Het lukt hem niet haar op tijd te bevrijden. Ze komen beiden om. Het tweede Oekraïense slachtoffer betrof dus een vrouw en wel de vrouw die Vitaliy/Taras probeerde te redden.

Update 9 nov: Verschillende media meldden vanochtend dat het vrouwelijke Oekraïense slachtoffer O. Nynych heet en 29 jaar is geworden. De namen zijn bekendgemaakt tijdens de herdenkingsdienst gisteren op Schiphol, in aanwezigheid van de verantwoordelijke ministers Donner van Justitie en Verdonk voor Vreemdelingenzaken en Integratie.

bron: Stichting platform samenwerking Nederland - Oekraine 9, 8, 3 november - 27 oktober 2005

terug naar begin

Onder de tien geïdentificeerde slachtoffers van de Schipholbrand zijn een Turkse Koerd, Kemal Shahin (51), en een Georgiër.

ROTTERDAM, 29 OKT. Vorige week vrijdag zou Kemal Shahin zijn leefgeld van dertig euro per week komen halen bij het Haarlemse aanloopcentrum Stem van de Stad. Maar Shahin, een Turkse Koerd van 51 jaar die sinds maart onderdak had gevonden bij het centrum, kwam niet opdagen. Bij het stempelen bij de vreemdelingendienst op Schiphol was hij opgepakt, hoorde Tineke Lintjens, coördinator kerk en asielzoekers van het aanloopcentrum afgelopen week.

Sinds gisteravond weet ze ook dat hij door de brand in het cellencomplex op Schiphol-Oost om het leven is gekomen. Shahin is een van de ten minste elf doden.

Kemal Shahin had pyschische problemen, hij was een verwarde man. Hij vertelde, zegt Lintjens, dat hij in Turkije was gemarteld. Dat hij daarom naar Nederland was uitgeweken. Sinds maart hadden Lintjens en Shahin vrijwel dagelijks contact. Donderdag zou ze zijn medicijnen in het detentiecentrum op Schiphol-Oost komen brengen. ,,Die had hij dringend nodig.''

De medewerkers van het aanloopcentrum, dat daklozen maar ook uitgeprocedeerde asielzoekers opvangt, hadden Shahin gewaarschuwd dat hij wel eens opgepakt zou kunnen worden als hij bij de vreemdelingendienst op Schiphol ging stempelen. Asielzoekers in procedure moeten zich één keer per maand bij de vreemdelingendienst melden, omdat anders de asielprocedure wordt afgebroken. Dat wilde Shahin voorkomen.

Maar zonder dat Shahin het wist, had de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) al besloten hem uit te wijzen naar Hongarije, waar hij verbleef voordat hij in Nederland asiel aanvroeg. Dus toen Shahin zijn 'stempel' kwam halen, werd hij op Schiphol vastgezet.

Het ministerie van Justitie wil om redenen van privacy niet zeggen of Shahin tot de slachtoffers van de brand behoort, maar directeur Ton van Lieshout van de Stichting Rechtsbijstand Asiel Nederland bevestigt het verhaal. De IND heeft hem verteld dat Shahin bij de brand op Schiphol is omgekomen en zocht informatie over eventuele familieleden. De asieladvocaat van Shahin werkte voor de stichting. Drie tot vier keer per week kwam de asielzoeker bij hem langs.

De IND vroeg ook meer gegevens van een 21-jarige Georgiër. Ook hij kwam bij de brand om. Van hem weet directeur Van Lieshout minder. De advocaat van de Georgiër werkt bij zijn stichting, maar is op vakantie. Van Lieshout weet alleen dat de Georgiër in de zomer van 2002 Nederland binnenkwam en asiel aanvroeg. En dat hij op 15 juli werd opgepakt, omdat hij uitgeprocedeerd was en Nederland moest verlaten. ,,Pas op 22 oktober kregen we weer contact met hem.'' Sinds die tijd verbleef hij in blok K op Schiphol-Oost waar de brand uitbrak.

De Turkse Koerd Shahin heeft een zus. Ze woont met man en kinderen in Haarlem, maar is in Turkije op vakantie. De familie weet sinds gisteravond dat hij dood is. Shahin was een bijzonder man, zegt Lintjens: ,,Een man die leed onder de trauma's die hij door de martelingen zei te hebben opgelopen.'' Van Lieshout: ,,Sommige mensen noemen dit soort vluchtelingen lastig. Wij noemen dat verward.''

Bron: NRC, 29 okt. 2005

Toevoeging: Op 25 oktober 2006, een jaar na de brand, heeft stichting Prime foto's gepubliceerd van Kamal Shahin. De foto's zijn genomen van zijn lichaam, na de brand. Waarschuwing: de foto's laten zien wat de brand met hem heeft gedaan. Dit is de
link.
Onderaan de pagina's staan foto's van Kamal nog in leven.

terug naar begin

Mehmet Avar, veertien jaar illegaal en nu verbrand in cel

Utrecht - Mehmet Avar zou op 27 oktober naar Turkije worden uitgezet. De nacht daarvoor kwam hij om bij de brand op Schiphol-Oost. Het verhaal van een man die veertien jaar illegaal in Noord-Europa rondzwierf.
Trouw, sticht een gezin, ga eventueel terug naar Turkije. Zijn schoonzus en broer, Nevim en Ahmet Avar, hebben hem de afgelopen veertien jaar tientallen keren gesmeekt om het illegale bestaan in Noord-Europa op te geven. Maar Mehmet Avar (41) kòn het niet. "Wat kan ik een vrouw bieden?", antwoordde hij steevast. "En ik kan toch geen kinderen op de wereld zetten als ik niet eens een verblijfsvergunning heb?" Ook was het voor hem geen optie om terug te keren naar Turkije, zegt Ahmet Avar. "Hij was daar niet veilig, meende hij."

Mehmet Avar is een van de elf slachtoffers van de brand vorige week in het justitieel cellencomplex op Schiphol-Oost. Hij is gestikt als gevolg van rookontwikkeling in zijn cel in blok K, weet zijn familie inmiddels uit informatie van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND).
Drie weken daarvoor was hij bij een verkeerscontrole door de politie in Deventer opgepakt. Hij had geen identiteitspapieren. Twee weken zat hij in Zwolle in bewaring. Maandag was hij naar het cellencomplex op Schiphol-Oost gebracht. Het was de bedoeling dat hij donderdag 27 oktober, de dag na de brand, vandaaruit op het vliegtuig zou worden gezet naar Turkije. "Hij heeft ons vanuit zijn cel op Schiphol niet meer gebeld", zegt zijn broer.

Mehmet Avar komt uit Hani, een provinciestadje op zo´n negentig kilometer afstand van Diyarbakir, het centrum van het overwegend door Koerden bewoonde zuidoosten van Turkije. Lange tijd was daar de staat van beleg van kracht als gevolg van de oorlog tussen de Koerdische PKK en het Turkse leger. Mehmet was politiek actief, zegt zijn broer Ahmet, die met zijn gezin in Utrecht woont. "Hij was socialist en hij wilde dat de Koerden politieke en culturele rechten kregen. Dat de Koerden in Turkije er voor uit konden komen dat ze Koerd waren."

Uit angst dat hij als gevolg van zijn politieke opstelling zou worden opgepakt en gemarteld, vluchtte Mehmet Avar in 1991 naar Europa - net als tienduizenden andere Turkse Koerden. Hij vroeg politiek asiel aan in België, Frankrijk en twee keer in Nederland. Overal werd hij afgewezen, zegt zijn schoonzuster Nevim Avar. Frankrijk zette hem op het vliegtuig terug naar Turkije, waar hij in Istanbul werd gearresteerd. Een advocaat in Turkije wist hem na vijf dagen vrij te krijgen, waarna Mehmet Avar opnieuw naar Europa uitweek.

Zijn broer, die eerst in Duitsland woonde en daarna met een Turkse vrouw in Nederland trouwde, snapt niet waarom Mehmet geen asiel kreeg. "Het ministerie van Justitie in Den Haag weet dat ons huis in Hani in 1993 is opgeblazen. Daarbij kwamen mijn moeder en grootmoeder om het leven, mijn vader en een van mijn zusters raakten gewond." Ahmet Avar zegt dat nooit is opgehelderd wie er verantwoordelijk was voor de aanslag. Maar het moet volgens hem te maken hebben met de politieke activiteiten van zijn jongere broer. "Mehmet was er na die aanslag nog vaster van overtuigd dat het voor hem echt onmogelijk was om terug te keren naar Turkije."

Nevim Avar: "In het begin had hij een tijdelijke verblijfsvergunning. Hij mocht zijn aanvraag voor asiel in Nederland afwachten. Wij woonden toen in Heino en we hadden shoarma-zaken in Raalte en Meppel. We hebben de zaak in Meppel aan Mehmet gegeven zodat hij eigen inkomsten had."

Maar Mehmet kreeg uiteindelijk geen verblijfsvergunning, hij werd niet erkend als politiek vluchteling. Toen hij ook in Frankrijk en België werd afgewezen en een tweede verzoek in Nederland opnieuw niets opleverde, besloot hij voor de illegaliteit te kiezen, zegt ze. Mehmet Avar woonde bij kennissen en vrienden in Deventer, Zwolle en ik weet niet waar nog meer, zegt zijn broer Ahmet. Ook had hij enkele jaren een Nederlandse vriendin die hem onderdak bood. Hoe hij aan geld kwam om te leven, weten ze niet. "Als hij langs kwam, stopten we hem geld toe", vertelt Nevim. Soms nam ze hem mee naar de tandarts. "Ik vertelde dan dat hij een familielid uit Turkije was." Maar uit angst om te worden opgepakt en uitgezet, ging hij meestal niet naar de dokter, zegt ze. Hij kreeg steeds meer last van zijn maag en hij was steeds vaker depressief, weet ze. Ook keek hij voortdurend uit het raam als hij hier was, zegt ze. "Hij was bang dat hij zou worden opgepakt." Ahmet Avar: "Hij was al enkele keren eerder door de politie aangehouden. Maar hij had een kaart van de NS, van een vriend. Tot de invoering van de identiticatieplicht op 1 januari wist hij zo uit handen van de politie te blijven."

Nevim en Ahmet Avar zijn verdrietig, maar ook boos. "De dood van Mehmet staat niet op zichzelf", zegt Nevim. "Het is een uitvloeisel van het strengere vreemdelingenbeleid." Ze woont inmiddels 35 jaar in Nederland, maar de laatste jaren voelt ze dat de "spanning toeneemt". "Het is net of ik er niet meer bij hoor." Volgens Ahmet Avar worden buitenlanders meer en meer als tweederangsburgers weggezet. "Wij hebben vooral plichten, nauwelijks rechten."

Bron: NRC, 5 november, Froukje Santing

terug naar begin

NB. In het hierboven staande "Retour Afzender" heb ik het over een man uit Iran die ik poogde te bezoeken. Over hem heb ik van het Rode Kruis niets verder vernomen. Ik weet inmiddels dat hij niet een van de dodelijke slachtoffers is. Maar dat is het dan ook wel.

terug naar begin

"Schipholbrand begon op gang"

De brand in het cellencomplex op Schiphol-Oost is op de gang begonnen en niet in cel 11 van de Libische asielzoeker. Dit beweert Robbert Ketwaru, de advocaat van de 25-jarige Libiër die verdacht wordt van brandstichting.

Ketwaru doet zijn uitspraak op basis van gesprekken met zes overlevenden van de brand. De getuigen hebben tegen Ketwaru verklaard dat de brand op de gang van het complex begon. 'Tussen cel 11 en 12 was zo veel vuur dat de nooddeur van de vleugel onbereikbaar was, zegt de Algerijn Inbrahim Khalil Benai.' Volgens Ketwaru wil het Openbaar Ministerie deze voor zijn cliënt ontlastende verklaringen buiten het dossier houden. Op zijn verzoek zijn de verklaringen van de medegedetineerden alsnog toegevoegd aan het strafdossier. Justitie heeft de advocaat laten weten dat ze de verklaringen niet ontlastend vindt voor zijn cliënt. Op 17 februari dient de eerste pro forma zaak tegen hem. Ketwaru heeft aangekondigd de getuigenverklaringen dan zeker weer aan de orde te stellen.

(4 januari 2006; Bron: RTV Noord-Holland en de Volkskrant)

"Ik had ze eruit kunnen halen"

ULRUM - Nouri Momand heeft zijn leven te danken aan een huilende Surinaamse bewaarster.

Nouri Momand zat in cel 8. Hij werd er net op tijd uitgelaten, maar snapt niet waarom de bewaarders aan de verkeerde kant begonnen. 'Bij cel 12 kon je al niet meer komen.' Zij deed op 27 oktober de celdeur open van de 20-jarige Afghaan in het detentiecentrum in Schiphol-Oost. Tien meter verderop, aan het eind van de gang, greep het vuur al met knallen om zich heen. ,,Come out! Run! Run! gilde ze.''

Het was volgens Momand kwart voor twaalf. Naar zijn overtuiging had de cellenbrand toen nog geen slachtoffers gemaakt.

„Er was een muur van vuur aan het eind van de gang van unit K. Ik zag de deur van cel 11 halfopen staan. Daar hadden ze de Libiër al weggehaald.
Bij cel 12, daar tegenover, kon je niet meer komen. De vlammen waren al bij de deurkruk.''

Zijn cel was de laatste aan zijn kant van de gang die nog geopend werd.
De twee Turken in de volgende cel kwamen om het leven. Momand begrijpt nog steeds niet waarom de bewaarders de cellen die het dichtste bij de brand waren, pas als laatste openden. Die verkeerde volgorde kostte volgens hem levens.

De cel van de Algerijnen Boubakan Cherrak (35) en Djamel Cheloui (34) werd als allerlaatste geopend. Toen ze de veilige luchtplaats bereikten, werd de toegang tot cellenblok K afgesloten. De elf mensen die nog binnenzaten, zouden niet meer te redden zijn.

„Ik heb geschreeuwd dat ze terug moesten, of dat ze mij terug moesten laten gaan, want de mensen in de cellen 13 en 14 leefden nog. Ik heb zelf de luikjes geopend. De vrouwen in cel 14 drukten hun gezichten tegen het raampje en smeekten om open te doen. Ik maakte duidelijk dat ik geen sleutels had. Ook zag ik de twee Surinamers in cel 13 door het luikje. Ze leefden nog en ze stonden niet in brand,'' zegt Cherrak.

Hij kan de avond bijna minuut voor minuut reconstrueren. „Er stond een televisiezender aan en die had een klok in beeld.'' Om half twaalf hoorde hij twee vrouwenstemmen die het over 'vals alarm' hadden. „De vrouwen spraken wat in hun portofoon en vertrokken weer.''

Om 23.48 uur hoorden de Algerijnen de vrouwenstemmen weer, deze keer overstuur. ,,'Brand!, brand!' schreeuwden ze en 'O, nee!', riepen ze.''
Door zijn oor tegen de stalen celdeur te drukken, begreep hij dat de problemen in de buurt van cel 11 moesten zijn.

Na enkele tergende minuten hoorden ze de vrouwenstemmen weer en deze keer ook het geluid van sleutels. Aan het begin van de gang gingen de deuren open. Uiteindelijk verlieten ze als laatsten machteloos het cellenblok. De bewaarders met de sleutels waren al gevlucht. Elf mensen kwamen om in de vlammen.

Cheloui trok na de brand voorlopig weer in bij zijn vrouw in Leeuwarden. Cherrak en Momand wonen met tientallen andere overlevenden in een asielzoekerscentrum in het Groningse Ulrum.
Het is een modern houten complex in een godverlaten landschap. De dure supermarkt in het doodstille dorp is het enige vertier. De stemming in de woninkjes is explosief. De onzekerheid over de toekomst, de nauwelijks verwerkte ervaringen en de deprimerende omgeving knagen aan de jonge mannen. „Ik weet niet of ik nog wil leven,'' zegt de magere Momand. ,,Sinds de brand ben ik mijzelf niet meer. Ik slaap niet meer. Soms raak ik zomaar in paniek.''

Ook de Algerijnen hebben nog dagelijks last van de brand. Cheloui: „Ik wil niet eens in Nederland blijven of zo, maar ik wil mijzelf terug.
Elke nacht zie ik die meisjes in hun cel. Elke nacht. En daar kunnen mijn dagelijkse porties citalopram, zytrexa, oxazepan en dyclophenac die ik krijg, niets aan doen. Het is genoeg om een kameel mee om te leggen.''

Niettemin moet ook hij zich vandaag melden bij justitie, waarschijnlijk om net zoals acht andere overlevenden te horen dat hij over vier weken het land uit moet.

Cherrak is cynisch.
„Ik was geïntegreerd, deed een verplegersopleiding, moest gedwongen worden geëmigreerd en was nu ook bijna gecremeerd. Raar hè?'' Heel treurig: ,,Die twee vrouwen. Ik kom daar niet uit. Ik had ze eruit kunnen halen, echt.''

Bron AD, 7-1-06 - door Axel Veldhuijzen en Jeroen de Vreede

terug naar begin

'Hoe durven bewindslieden zo te liegen?'
Hulpverleners en overlevenden begrijpen niets van verklaringen van Donner en Verdonk


AMSTERDAM - Donderdag hebben de ministers Donner en Verdonk in de Kamer verklaard dat alles is gedaan om de overlevenden van de Schiphol-brand te helpen. Een leugen, aldus de overlevenden.

Nevi Igli kan niet begrijpen dat minister Donner van Justitie het niet zag. ‘Zijn ogen stonden verwilderd, je hoeft geen psychiater te zijn om te zien dat het slecht met Momen Nouri gaat. Dat hij hulp nodig heeft. Hoe durven de ministers zo het Nederlandse volk voor te liegen?’

Ze reageert op wat Donner donderdagavond tijdens een spoeddebat in de Tweede Kamer zei: het beeld als zou de zorg voor de overlevenden van de Schiphol-ramp slecht zijn, klopt niet. Donner zei het hard, boos bijna. De minister had samen met zijn collega Verdonk voor Vreemdelingenzaken gesprekken gevoerd met overlevenden die zijn overgeplaatst naar de Rotterdamse bajesboten en het detentiecentrum in Zeist. ‘In die gesprekken hebben de slachtoffers zelf in ieder geval aan beide ministers bevestigd dat hun opvang goed is geweest’, aldus Donner.

Igli, die haar zwager Mehmet Avar door de brand verloor, snapt niets van die uitspraak. Zij bezocht donderdag de Afghaanse Nouri op de detentieboot. ‘Ik heb daar een man aangetroffen, gewikkeld in een wit laken.’ Zijn kleren zijn verloren gegaan, een advocaat heeft hij niet. Althans hij heeft hem niet gezien.

‘Als nabestaanden van de slachtoffers zijn wij goed opgevangen door de Immigratie- en Naturalisatiedienst’, benadrukt Igli. ‘Maar wat ik aantrof op de detentieboot is schandelijk en niet te vatten. Ik heb altijd gedacht dat Nederland een net land was.’

Zij bezocht Nouri met een tolk, om meer te weten te komen over de dood van Mehmet. Hij zat in vleugel K, waar elf vreemdelingen omkwamen. ‘Nouri zag Mehmet brandend gillen, maar de bewaarster ging er met de sleutel vandoor.’ De overlevende is gekweld, zegt Igli, omdat hij niets voor de anderen kon doen.’ Vrijdag belde Nouri naar vluchtelingenorganisatie Prime, die dat gesprek heeft opgenomen.

Ook de gevangene zelf begrijpt niets van de uitspraak van de minister dat de zorg voor de overlevenden 'maximaal' is. ‘Donner zegt dat ik tevreden ben. Dat ben ik niet. Ik heb pijn in mijn hart en ben ’s nachts bang. De dokter geeft me alleen slaaptabletten. Mijn hart gaat tekeer, ik weet niet of ik leef of dood ben. Dat alles heb ik verteld aan Donner.’ De minister benadrukte in het debat dat alle zorg aan de overlevenden uitstekend is gedocumenteerd. Die gegevens zouden bewijzen dat het geklaag over slechte opvang nonsens is. Maar Justitie wil vooralsnog geen inzage geven in de documentatie.

Ook de Algerijn Benai zat tijdens de ramp vast in vleugel K. Hij was al in shock, zegt hij. ‘Maar ik ben meer geshockeerd over de antwoorden van Donner.’ Ook hij heeft met de minister gesproken. ‘Ik heb Donner gezien en al mijn klachten verteld. Er zijn hier te weinig medicijnen en er is maar één dokter.’ Volgens beide gedetineerden heeft de bewindsman met twee anderen gesproken die nauwelijks Engels of Nederlands kunnen spreken. ‘Er was geen tolk.’

Ahmed Pouri van Prime heeft ‘geen woorden voor het politieke spel dat wordt gespeeld’. Bij Prime hebben zich sinds donderdag twee slachtoffers gemeld die zijn vrijgelaten. Zij zijn officieel illegaal nu en hebben geen dak boven het hoofd. ‘Zij zijn getraumatiseerd, maar zien nu helemaal geen psycholoog meer.’

Bron: Volkskrant, Toine Heijmans, Kim van Keken, 12-11-05

terug naar begin

Pistolen op 'illegalen' gericht tijdens ramp

AMSTERDAM - De marechaussee heeft overlevenden onder schot gehouden tijdens de brand in het detentiecentrum op Schiphol-Oost, waarbij vorige week elf vreemdelingen de dood vonden. Degenen die uit hun cellen waren bevrijd, werden geboeid en opgesloten in een metalen luchtkooi.

Dankzij de inzet van een toezichthouder van Securicor, die haar leven waagde, cellen openmaakte en gewond raakte, bleven meer slachtoffers uit.

Dat zeggen overlevenden uit de vleugels K en J in telefonische gesprekken met de Volkskrant en met Ahmed Pouri van vluchtelingenorganisatie Prime.

‘We wilden de anderen redden, maar dat mocht niet. Ze hebben pistolen getrokken en die op ons gericht", zegt de Afghaan Momen Nouri, die bevrijd werd uit cel 8 van vleugel K. "Ik hoorde: hulp! hulp! hulp! Een politieman zei: I shoot you."

"We zaten toen in J en er kwamen zes of zeven politieagenten, die hebben pistolen gericht en ons aan elkaar geboeid en opgesloten in een kooi", zegt de Algerijn Mohammed Tahir uit cel 2 van de K-vleugel. "Het vuur kwam steeds dichterbij, we hoorden gekrijs en geschreeuw."

De gevangenen, nu opgesloten in de bajesboot in Rotterdam, beschrijven de brand als een armageddon van vuur en rook waaruit ook bewakers moesten wegrennen. "Een mevrouw van Securicor heeft alles gedaan, maakte deuren open, maar kwam niet verder dan cel 15", zegt Tahir. "Zij was zelf bija dood. Zij was een echte held."

Een brandweerman die bij de eerste aflossing rond zes uur arriveerde op Schiphol, wist niet wat hij zag. "Er hing een fascistische sfeer. Zwaar bewapende mannen stonden om die stumpers heen. Het leek Guantanamo Bay wel."

De marechaussee op Schiphol bevestigt dat tweemaal een wapen is getrokken. "Een aantal gevangenen hebben we geboeid om te voorkomen dat ze ontsnapten."

Bij de brand waren zestig man van de marechaussee betrokken. Zij haalden vreemdelingen uit het complex en bewaakten ze. Zes werden onwel door de rook en moesten naar het ziekenhuis.

De gevangenen zijn woedend op minister Verdonk, die de Tweede Kamer schreef dat ze goed worden opgevangen. Ze zouden nog steeds geen schone kleren hebben gekregen, vertellen ze. Het detentieregime is niet versoepeld en medische aandacht is er nauwelijks.

Gevangenispastor Zandstra zei dinsdag op tv dat bewakers door gevangenen met biljartkeus en -ballen te lijf zijn gegaan tijdens de brand. Een andere bron meldt gevechten met stoelen en stoelpoten.

Bron: Volkskrant, 3-11-05, Toine Heijmans, Kim van Keken
(de haakjes om het woord 'illegalen' in de titel zijn van mij. Geen mens illegaal! Joke)

terug naar begin




Sluiten en slopen!

back to begin
Home